Trio-expositie van beeldend kunstenaars Vic Gremmer, Ida Kurniawan en Martin Copier in Museum Twintighoeven in Dordrecht

 “De Biesbosch, op mijn eigen manier”   /

   “De werkelijkheid is al perfect genoeg”

Ieder uur, elk moment is mooi. Als Vic Gremmer met zijn oude zalmschouw het water op gaat in de Biesbosch, dan is hij verwachtingsvol en blij. “Wat is er te zien, hoe is het licht?  Een strelende warme wind, of kou die je ogen doen tranen?”

Die momenten wil hij vastleggen, tekenend en schilderend. “Hoe zit het echt in elkaar, hoe kan ik het moment treffen? Wat zie ik en wat wil ik laten zien? Zweten, ploeteren, proberen, durven. Het is een reis.”

Vergankelijkheid is een terugkerend thema in zijn werk. Het weerspiegelt zijn verwondering over de kringloop van de seizoenen. De natuur is volgens Vic de beste schilder; de werkelijkheid is al perfect genoeg. Hij schildert enkel wat er al is. “Kijken en voelen, en dat weergeven met kwast en verf of met pen en inkt. Dit is niet een cognitief proces. Iets maken is als de echo van de natuur. Het is mijn beleving.”

Want juist in een tijd van digitale beleving en multimedia geniet Vic er nog steeds van om met verfkwasten en andere tastbare materialen te werken. Laag over laag, als een huid. Soms gebruikt hij ook materialen uit de natuur als schildergerei. Soms verwerkt hij die in een schilderij, zoals ooit een vleugel van een gaai.

Op die manier probeert Vic zijn band met de Biesbosch en de natuur vast te leggen; zijn verwondering over de vormen, het licht, de sfeer en de kleur. “Misschien wel om mijn zijn te definiëren. Ik schilder alleen wat er al is, ik leer kijken, ik kijk, ik zie.”

Vic heeft een kenmerkende en eigenzinnige stijl, in zijn eigen woorden een ‘handschrift’. Denk daarbij aan een ruige toets, het vegen en krabben van verf en het daarna weer opnieuw proberen. Het is vrij werken met verf, zoals hij dat wil. “Verf als materie met een subtiel geschilderd dier als ijkpunt. Daarmee definieer ik het geschilderde. De Biesbosch, op mijn manier. Ik leer nog iedere dag om te kijken.”

Samenvatting

Vic Gremmer verwondert zich over de Biesbosch. De sfeer, de kleuren en het licht; ieder moment is mooi. Vic kijkt, voelt en geeft dat weer met kwast en verf of met pen en inkt. Zijn werk is als een echo van de natuur, waarin vergankelijkheid en de vier seizoenen terugkerende thema’s zijn. Hij heeft een kenmerkende, vrije stijl met een ruige toets. “Het is de Biesbosch, op mijn manier. Ik leer nog iedere dag om te kijken.”

Schilder in de Biesbosch.

Ida Kurniawan

Ida is een beeldhouwster die streeft naar perfectie en emotie. Haar zoektocht begon met schilderen, beeldhouwen, keramiek en als zilver- en goudsmid. Uiteindelijk heeft ze haar passie gevonden in het maken van bronzen.

In brons kan Ida haar emoties en gevoelens vereeuwigen en haar beelden stralen zowel kracht als elegantie uit.
Ida verbeeldt de schoonheid van het eenvoudige alledaagse leven en de natuur. Inspiratie put ze uit haar omgeving.

Ida exposeert in Nederland maar is ook actief in België, Frankrijk en Denemarken.

Ida Kurniawan, geboren in Jakarta, Indonesië, woont en werkt in Rotterdam.

Het werk van Martin is gelaagd en je ervaart de rust en het geduld waarmee hij op een ambachtelijke manier zijn werk maakt. Hij suggereert beweging en diepte en maakt gebruik van houtsnededrukken in zijn schilderijen. In zijn werk laat hij zien dat het innemen van ruimte een keuze is. Je wordt zijn werk ingezogen en hij daagt de kijker uit om zich open te stellen voor zijn wereld. Het werk van Martin is abstract maar tussen 2010 en 2016 heeft hij een serie havengezichten en werken gemaakt geïnspireerd op de Biesbosch. De afgelopen twee jaar heeft Martin veel kleiner werk gemaakt en geëxperimenteerd met nieuwe materialen als toevoeging aan de verf zoals goudpigmenten en ijzervijlsel dat hij heeft laten oxideren met behulp van zout water.  

Martin is afgestudeerd aan Academie Sint Joost in Breda en woont en werkt in Werkendam.

Speciaal voor deze tentoonstelling heb ik één nieuw werk gemaakt. Toen ik als kind voor het eerst in het Rijksmuseum kwam heeft de zwaan van Jan Asselijn een enorme indruk op me gemaakt. In dit werk staat de zwaan  in mijn “vertrouwde ruimte” en verdedigt zijn eigen plekje.